Met een zwaar gemoed kwam ze gisteren binnen. Een meisje van 7 jaar, heel gevoelig. Mijn blik ging naar haar prachtige, dikke haar, die in een vlecht op haar rug hing. Ik hoefde niet naar haar ogen te kijken om te weten hoe ze zich voelde; teneergeslagen, verdrietig en iets van moedeloosheid.
Al gauw werd met behulp van mijn emotiekaarten duidelijk wat er speelde en hoe ze zich hierbij voelde. Ze maakte zich veel zorgen over een klassenuittje en ze had geen ‘nee’ durven zeggen tegen kinderen uit haar klas, toen die een deel van haar schoenkadootje wilden hebben. Bang en verdrietig voelde ze zich. En het was TE DRUK geweest. Dat was het nog steeds. In haar hoofd. Met zorgen. Erkenning voor haar emoties heb ik haar gegeven. Zodat ze zich gehoord en begrepen voelde. Later heb ik haar kort uitgelegd dat er onder het zorgen maken een enorme kwaliteit schuil gaat: diepgaand nadenken. Soms schieten we daarin door. Tegelijkertijd kan je ditzelfde talent gebruiken om de valkuil – blijven piekeren – te hanteren. Het zijn twee zijdes van hetzelfde. De zon- en schaduwzijde. Met heel mijn hart bied ik een helpende hand om de balans gunstig te doen uitslaan. Omdat het zo’n bijzonder meisje is en ze de wereld een stukje mooier kan maken. (En ja… ieder kind is bijzonder en heeft de wereld iets moois te bieden. Tegelijkertijd is die wereld voor hoog sensitieve kinderen soms zo overweldigend en pittig, dat ze wel een beetje extra steun kunnen gebruiken. En die geef ik met liefde!).
Tot slot heeft ze een Zorgen-voor-morgen doosje gemaakt. Prachtig versierd op geheel eigen wijze. De zorgen die haar op dat moment nog bezig hielden, ‘gaf’ ze aan het papier en stopte het in het doosje. Hoewel de sparkeling weer terug in haar ogen was, raakten de woorden mij: “Ik maak me zorgen over mijzelf, want ik heb het heel erg druk met veel dingen.”
Hoe duidelijk geven gevoelige kinderen signalen af dat we flink uit de bocht zijn geschoten in onze supersonische, hectische, high-tech maatschappij! Kunnen we alsjeblieft wat vertragen? Meer verbinden? Ruimte maken voor emoties? Ja, dat is moeilijk als het om je heen blijft racen. Tegelijkertijd kan je in je eigen kleine kring wel een verschil maken. Door een eerste haalbare stap te zetten. Voor jezelf. En voor de kinderen.
Soms kunnen we wat hulp gebruiken bij die eerste (en tweede) stap. Ik help je daar graag bij (via bijvoorbeeld een persoonlijk consult of opvoedopstelling).